Το δέντρο της αγάπης.

 

   "Θυμάσαι; Θυμάσαι αυτό το δέντρο; Εκείνη την ημέρα; Την συννεφιά; Την ομίχλη; Ααχ! Το δέντρο της συνάντησής μας. Της πρώτης μας συνάντησης!
   Πως Θυμάμαι τα μάτια σου τα γαλάζια, σαν τον ουρανό που κοιτάζω τώρα! Τα χείλη σου ζουμερά και κατακόκκινα σαν κεράσια και τα μαλλιά σου μελαχρινά με ανάλαφρες μπούκλες να χαϊδεύουν τους ώμους σου! Τα μάγουλά σου ροδαλά σαν τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου! Πόσο με μάγεψε η ομορφιά σου! Σε βλέπω σαν οπτασία μπροστά μου, σαν να μην πέρασε ούτε λεπτό από τότε!
  Όσος καιρός και να περάσει θα είσαι πάντα στην καρδιά μου, πριγκίπισσά μου. Αυτό το δέντρο θα μου θυμίζει πάντα την ύπαρξή σου. Σ΄αγαπώ."  2-3-1710
   Αυτά τα λόγια έγραψε ο πρίγκηπας στο ημερολόγιό του. Σηκώθηκε από το χορτάρι, χάραξε με το στιλέτο του δυο μεγάλες καρδιές στον κορμό του δέντρου και την ίδια στιγμή ένα δάκρυ μελαγχολίας, μοναξιάς, απόγνωσης κύλησε στο μάγουλό του και έπεσε στο χώμα. 
   Πέρασαν λίγες στιγμές που έμοιαζαν χρόνια, στιγμές αναμνήσεων και εικόνων, στιγμές αγάπης και στοργής. Πέφτοντας ο πρίγκιπας στο χώμα ξέσπασε σε λιγμούς.
   Με βαριά ανάσα και δάκρυα στα μάτια, άνοιξε τα μάτια, μα κάτι είχε αλλάξει! Το δέντρο δεν ήταν όπως πριν, δεν ήταν ένα συνηθισμένο δέντρο! Τα φύλλα του είχαν μεταμορφωθεί σε σχήμα καρδιάς και τα κλαδιά του ήταν νέα, χωρίς ρυτίδες, λες και ο χρόνος δεν το άγγιξε, δεν πέρασε ποτέ από πάνω του. Γεμάτος χαρά ήξερε πως κάποια μέρα θα ξαναβρεί την αγαπημένη του! Γέμισε δύναμη, και ελπίδα. Πλέον ήταν διατεθειμένος να περιμένει όσο χρειαστεί, έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για να ξαναβρεί την χαμένη του αγάπη!
   Με αυτό το συναίσθημα ο πρίγκιπας ανέβηκε στο άσπρο άλογο του και πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Καλπάσε γρήγορα εως ότου χάθηκε στον ορίζοντα, σαν το μονοπάτι να τον κατάπιε παντοντινά.